Ook hebben beiden de weldadige ‘alles kan en alles mag’-jaren ‘60-vibe gemeen die ook het werk van bijvoorbeeld Robert Rauschenberg en Edward (the Beanery) Kienholz zo typeert. Tinguely’s installatie Le Ballet des Pauvres (1961), momenteel te zien bij het fijne retrospectief Machinespektakel in het Stedelijk Museum, had in Ontroerwoud zeker niet misstaan. Maar waar Tinguely vooral gebruikt maakt van koude, industriële materialen houdt Wim het over het algemeen bij ‘lieve’, meer huiselijke en/of persoonlijke vondsten. En waar Tinguely zijn in wezen pessimistische boodschap onderstreept door talloze dierendoodskoppen te gebruiken, kiest Wim – die zulk pessimisme vreemd is – in ruime mate voor veel feestelijkere Afrikaanse beelden en maskers. Tinguely maakte gaandeweg steeds ruiger en groter werk, dat van Wim blijft subtiel en uiterst gedetailleerd. Dus ja, Ontroerwoud is inderdaad ‘een beetje als Tinguely’ maar staat evengoed volledig op zichzelf. Hoe dan ook: eerst het Stedelijk bezoeken en meteen daarna naar CBK Amsterdam (of andersom:) het is een perfecte combi.